Joni en Tetiana begeleidden anderhalf jaar lang een open jeugdwerking van Formaat in het nooddorp op Linkeroever. De stad Antwerpen richtte het dorp op voor Oekraïense vluchtelingen. In april 2025 liep het verhaal in het nooddorp af, daarom gingen we nog even op bezoek bij onze collega’s om terug te blikken.
"Voor mij was dit mijn eerste ervaring met het open jeugdwerk," vertelde Joni. "We kregen veel zelfstandigheid en flexibiliteit van Formaat en dat vertrouwen is heel fijn. Het is de leukste job die ik heb gehad tot nu toe."
Ook Tetiana had geen ervaring in het open jeugdwerk, maar wel als vrijwilliger en lerares. "Ik heb vroeger als lerares gewerkt en ook als vrijwilliger in het kinderziekenhuis. Toen was ik vooral aan het zoeken en omdat ik zelf Oekraïense ben en de taal kan, sprak dit me aan. Zeker omdat ik ook zelf heb moeten integreren."
Tetiana en Joni in het Nooddorp
Een plek vol spel, steun en dankbaarheid
Joni en Tetiana organiseerden activiteiten voor kinderen uit het nooddorp én uit de wijk. "We hebben tijdens de koude dagen veel geknutseld en wanneer het beter weer werd zoveel mogelijk buiten gedaan," zei Joni. "We werkten samen met organisaties uit de buurt en deden uitstappen naar het zwembad of pretpark. Ook met Mooimakers ruimden we samen met kinderen en enkele volwassenen het nooddorp op."
De sfeer was warm. "Als ze ons zagen, liepen ze direct naar ons toe. Ze waren altijd superblij om ons te zien," zei Tetiana. "We hadden altijd een heel welkomstcomité," vulde Joni aan. "En ze waren ook heel droevig als we afwezig waren."
"Ik had nooit verwacht dat ik zo’n bemiddelaar zou moeten zijn," vertelde Tetiana. "Ze ruziën soms over niets, maar voor hen is het wel belangrijk. Elke kant wil gehoord worden en ze verwachten dat jij het conflict oplost."
"Door de taalbarrière hoorde ik soms niet dat er ruzies waren," zei Joni. "Daarom was het belangrijk dat Tetiana er was. Al zei ze dat het soms beter was dat ik niet verstond wat ze zeiden." (lacht)
De twee jeugdwerkers werkten ook aan een veilige plek. "Iedereen is welkom. Iedereen mag zichzelf zijn," zei Tetiana. "We wilden geen discriminatie, want er kwamen soms ook kindjes van buiten het dorp."
Joni: "Ja, en dan merk je dat het soms moeilijk was. Maar we wilden wel dat de kinderen van de wijk er ook bij hoorden. Bij sommigen klikte dat goed, bij anderen minder."
Om gedrag bespreekbaar te maken, ontwikkelden ze een systeem met negen stappen. "Als ze die behaalden, kregen ze een cadeautje. Dat hielp wel," vertelde Joni. "We vroegen de kinderen ook wat ze wilden doen. Daar kwamen vaak leuke dingen uit die we echt probeerden te doen." Tetiana vulde aan: "Vooral slijm maken. Dat was wel horror. Maar erna kwamen ze dankjewel zeggen, dus dan wist je dat het goed was. Of die keer met Halloween. We hadden een heel scenario voor die dag, maar alles liep fout. Maar de kinderen vonden het wel leuk."
Op uitstap met de groep
Uitdagingen en afscheid
Niet alles liep vanzelf. Jongeren vanaf 12 jaar bereiken bleek moeilijker. "Het was moeilijker om jongeren te bereiken. Hun interesses lagen wat anders," zei Joni. "We zijn bijvoorbeeld gaan klimmen," vulde Tetiana aan. "We zijn het wel blijven proberen, een beetje outreachend," vervolgde Joni. "Maar ik denk dat veel van hen vooral hun ouders mee moesten helpen."
Ook de nood aan welzijnswerk werd duidelijk. "Je weet soms niet waarom een kind zich moeilijk gedraagt. We schreven in ons verslag voor de stad dat het interessant was geweest om een tweewekelijkse bespreking te hebben met het CAW," vertelde Joni. "Gewoon om te weten vanwaar kinderen komen en waar de problemen zitten."
Het afscheid viel zwaar. "Ik wist dat het een tijdelijk verhaal was, maar elke dag bouw je een vertrouwensband op. Dan werd je contract telkens verlengd, en elke keer dacht ik: nu wordt het moeilijker om afscheid te nemen," zei Tetiana. "Het was daar een andere sfeer, niet zoals op school."
Joni: "Op het einde zag je druppelgewijs iedereen verhuizen. Kinderen die er altijd waren, waren er plots niet meer. We hoopten vooral dat alle kinderen tegen het einde allemaal een nieuw huisje zouden hebben." Dat was gelukkig ook het geval bij de sluiting.
Een ervaring die bijblijft
Joni en Tetiana groeiden samen met de kinderen. "We zaten daar met twee, dus je kreeg veel zelfstandigheid. Het werkte ook heel goed, wij samen," zei Joni. "Je moest alles van A tot Z regelen. Dat was fijn."
Er waren ook veel kleine momenten die bleven hangen. "De kinderen die naar ons kwamen, deden dat vrijwillig. Ze waren niet verplicht, dus dat ze altijd kwamen, betekende dat we iets goed aan het doen waren. We kregen soms ook snoepjes, tekeningen en veel knuffels. Het was mijn eerste job in België en voor mij klopte het allemaal: Formaat als organisatie, een goede collega, de kinderen… Er gaat nooit nog zoiets als daar zijn," besloot Tetiana.
Ook Joni sloot vol lof af: "Het is de leukste job die ik heb gehad tot nu toe. Ik wil hierna nog met kinderen en jongeren werken. Je kan iets meegeven aan een generatie die aan het opgroeien is."
